Insulineresistentie blokkeert de voordelen van lichaamsbeweging
Maar voordat we je precies vertellen wat deze paper ontdekte, laten we eens kijken wat ze hebben gedaan.
Voor deze studie namen wetenschappers 36 deelnemers met verschillende graden van insulineresistentie en lieten ze sporten.
Voor de training, maar ook 2, 15, 30 en 60 minuten na de training, namen de wetenschappers bloed af van de deelnemers en deden ze een reeks "multi-omische" tests op elk monster.
Dit zijn niet je standaard bloedtesten in het laboratorium. Verre van dat!
Dit waren diepgaande onderzoeken van de transcriptomen, metabolomen, proteomen, lipidomen en immunomen van de deelnemers.
Deze "omes" (vandaar de term "multi-omics") werden vervolgens met elkaar geïntegreerd, evenals met meer informatie over de deelnemers, om een ongekend beeld te krijgen van de invloed van lichaamsbeweging op het menselijk lichaam op systeemniveau.
De studie leverde veel ongelooflijke resultaten op (waarvan we er 10 benadrukken in de onderstaande berichten om mee naar huis te nemen), maar laten we ons er vooral op één concentreren.
Het menselijk lichaam wordt 'verondersteld' op lichaamsbeweging te reageren met cellulaire reacties die ervoor zorgen dat het lichaam zich aanpast en gezonder wordt, maar, in de eigen woorden van de auteurs, "werden de meeste van deze processen getemperd en sommige omgekeerd bij insulineresistente deelnemers."
Bijvoorbeeld, de 'fitness-inflammatoire signatuur' die 15 minuten na de training zou moeten optreden als een signaal naar het lichaam om zich aan te passen, werd afgestompt bij insulineresistente deelnemers, hoewel insulineresistente proefpersonen bij aanvang een grotere ontsteking hadden.
30% van de eiwitten en 10% van de andere metabolieten gingen zelfs in tegengestelde richting bij insulineresistente proefpersonen, vergeleken met gezonde insulinegevoelige proefpersonen.
Deze tegengestelde reacties waren onder meer de "eiwit-ubiquitineringsroute" (belangrijk bij celopruiming, vergelijkbaar met autofagie) en omega-3-vetzuursignalering (ja, die gezonde vetten in vis zijn signaalmoleculen).
In simpele termen suggereert dit dat wanneer een persoon insulineresistent is en sport, sommige van de "goede moleculen" die verondersteld worden omhoog te gaan, in plaats daarvan naar beneden gaan, en vice versa voor de "slechte moleculen".
Insulineresistentie is een marker van metabole problemen.
Waarom zouden we verwachten dat een lichaam met een slecht werkend metabolisme, goed reageert op lichaamsbeweging?
Betekent dit dat als een persoon overgewicht en insulineresistent is, hij / zij niet mag sporten? Nee.
Maar het suggereert wel dat metabole gezondheid een voorloper is van lichaamsbeweging.
Met andere woorden, als je te zwaar en insulineresistent bent, is het belangrijk om eerst je voeding op orde te krijgen.
Voedsel is meer dan brandstof.